เรื่องนี้เริ่มต้นในเช้าวันหนึ่งที่ Sofitel Luang Prabang เมื่อคอนเซียซของโรงแรมสังเกตเห็นตุ๊กตาหมีแพดดิงตันแสนรักของอินดะห์ เขาจึงเริ่มต้นด้วยคำถาม ว่าเรารู้หรือไม่ว่าเราสามารถไปชมหมีที่ลาวได้ซึ่งใช้เวลาเดินทางจากโรงแรมเพียงหนึ่งชั่วโมงเท่านั้น ในหัวของฉันก็นึกถึงภาพสัตว์ที่ได้รับการดูแลอย่างทิ้งๆ ขว้างๆ ในกรงที่ไม่สะอาด แต่คอนเซียซก็รับประกันเป็นมั่นเป็นเหมาะเลยว่าที่ศูนย์ Free the Bears เป็นหนึ่งในศูนย์อนุรักษ์หมีที่มีชื่อเสียงในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้

หมีเกือบทั้งหมดเป็นหมีดำเอเชียที่ได้รับการช่วยเหลือจากฟาร์มเก็บน้ำดี (เป็นส่วนผสมชั้นดีของยาจีน) ที่นี่บรรดาหมีได้กระโดดโลดเต้นตามธรรมชาติในป่าอันสงบเงียบพร้อมทั้งของเล่นและอาหารมากมาย และที่นี่ยังมีสัตว์อื่นๆ ด้วยเช่นกัน สัตว์ตัวโปรดของบุดีคือหมีแพนดาแดงซึ่งน่ารักน่าและแสนซนเหมือนเขาเลย

อินดะห์ชอบหมีตัวนึงมากเป็นพิเศษจนเราต้องรับอุปการะเอาไว้เพราะไม่อย่างนั้นอินดะห์จะไม่ยอมกลับ แม้เราจะนั่งรถออกเดินทางแล้วแต่สังเกตได้ชัดว่าอินดะห์ยังคิดถึงหมีเหล่านั้นอยู่ สงสัยเธอกำลังเตรียมจะเป็นนักอนุรักษ์ในอนาคต โชคดีที่เมื่อเรากลับถึงโรงแรม การได้เล่นน้ำในสระขนาดเท่ากับสระโอลิมปิกช่วยเติมเต็มทริปของวันได้เป็นอย่างดี ต่อด้วยไอศครีมที่ Governor’s Grill ซึ่งช่วยให้อินดะห์เข้านอนอย่างมีความสุข

หลังจากพบว่าเด็กๆ ชอบการไปเยี่ยมชมสัตว์ป่ามากแค่ไหน ระหว่างทริปที่ลาว เราจึงเพิ่มแผนเที่ยวเชิงอนุรักษ์เข้ามาในทริปของเราเสมอ เมื่อไม่กี่เดือนก่อน สามีของฉันต้องไปติดต่อธุรกิจที่กูชิง ส่วนฉันเองก็ต้องการพักเหลือเกิน (การวิ่งรับ-ส่งเด็กๆ ไปกลับโรงเรียน แถมยังนอนน้อย … บรรดาคุณแม่รู้ดีใช่ไหมคะ) เราจึงใช้สิทธิ์สมาชิก Accor Plus เพื่อเข้าพักในห้อง Family Room และติดตามคุณพ่อไปทำงานด้วยกันเลย

ที่ Pullman Kuching มีทุกอย่างครบครัน ห้องขนาดใหญ่ สระว่ายน้ำ และอยู่ห่างจากศูนย์อนุรักษ์ลิงอุรังอุตังที่ Semenggoh Nature Reserve เพียง 30 นาที เวลาที่โจโคประชุม ฉันก็พาเด็กๆ ไปเยี่ยมเหล่าลิงยักษ์ ลิงเหล่านี้เกือบทั้งหมดเคยได้รับบาดเจ็บ กำพร้า หรือถูกกักขัง แต่ที่นี่ พวกเขาได้ห้อยโหนอย่างอิสระในป่า การจะเห็นตัวพวกเขานั้นเป็นเรื่องไม่ง่ายเลย เราได้รับคำแนะนำให้ตื่นเช้าๆ เพื่อไปให้ทันการให้อาหารซึ่งจะเป็นเวลาที่ดีที่สุดที่จะได้พบกับพวกเขา

ประสบการณ์นี้ช่างแสนวิเศษเหลือเกิน หลังจากฟังสรุปจากผู้ดูแลเราก็ไต่ขึ้นมาที่จุดให้อาหารและรออยู่ตรงนั้น การรอเพียงสิบนาทีสำหรับเด็กๆ แล้วคงเหมือนการรอชั่วชีวิตเลยก็ว่าได้ แต่ทุกคนก็ได้รับรางวัลจากความอดทนในครั้งนี้ ลิงตัวแรกที่ห้อยโหยมาให้เห็นเป็นลำดับแรกคือตัวแม่ลิงเลย เมื่อเธอเข้ามาใกล้เราก็ได้ยินเสียง “หูววว” เพราะมีหัวเล็กๆ ของเจ้าตัวน้อยโผล่มาจากใต้แขนของเธอ ฉันรู้สึกได้เลยว่าเด็กๆ ตื่นเต้นกันแค่ไหนที่ได้เห็นลูกลิงตัวน้อยๆแล้วในวินาทีนั้นเองเสียงกิ่งไม้เสียดสีกันดังขึ้นเป็นสัญญาณบอกการมาถึงของลิงตัวผู้ขนาดใหญ่ ทุกคนเหมือนถูกสะกดให้อยู่นิ่ง แม้แต่บุดีและอินดะห์ยังเงียบสนิท (ปกติเป็นไปได้ยากมาก!) เราถอยหลังสองสามก้าวเพื่อให้เขาได้เลือกอาหารก่อนที่จะหายกลับเข้าป่าไปอย่างรวดเร็ว
ส่วนแม่ลิงนั้นยังอ้อยอิ่งไปเรื่อยๆค่อยๆสางผมให้ลูกของเธอ (ขอบอกเลยว่าลูกลิงยังมีความอดทนมากกว่าบุดีตอนอาบน้ำเสียอีก)

เรื่องนี้เริ่มต้นในเช้าวันหนึ่งที่ Sofitel Luang Prabang เมื่อคอนเซียซของโรงแรมสังเกตเห็นตุ๊กตาหมีแพดดิงตันแสนรักของอินดะห์ เขาจึงเริ่มต้นด้วยคำถาม ว่าเรารู้หรือไม่ว่าเราสามารถไปชมหมีที่ลาวได้ซึ่งใช้เวลาเดินทางจากโรงแรมเพียงหนึ่งชั่วโมงเท่านั้น ในหัวของฉันก็นึกถึงภาพสัตว์ที่ได้รับการดูแลอย่างทิ้งๆ ขว้างๆ ในกรงที่ไม่สะอาด แต่คอนเซียซก็รับประกันเป็นมั่นเป็นเหมาะเลยว่าที่ศูนย์ Free the Bears เป็นหนึ่งในศูนย์อนุรักษ์หมีที่มีชื่อเสียงในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้

หมีเกือบทั้งหมดเป็นหมีดำเอเชียที่ได้รับการช่วยเหลือจากฟาร์มเก็บน้ำดี (เป็นส่วนผสมชั้นดีของยาจีน) ที่นี่บรรดาหมีได้กระโดดโลดเต้นตามธรรมชาติในป่าอันสงบเงียบพร้อมทั้งของเล่นและอาหารมากมาย และที่นี่ยังมีสัตว์อื่นๆ ด้วยเช่นกัน สัตว์ตัวโปรดของบุดีคือหมีแพนดาแดงซึ่งน่ารักน่าและแสนซนเหมือนเขาเลย

อินดะห์ชอบหมีตัวนึงมากเป็นพิเศษจนเราต้องรับอุปการะเอาไว้เพราะไม่อย่างนั้นอินดะห์จะไม่ยอมกลับ แม้เราจะนั่งรถออกเดินทางแล้วแต่สังเกตได้ชัดว่าอินดะห์ยังคิดถึงหมีเหล่านั้นอยู่ สงสัยเธอกำลังเตรียมจะเป็นนักอนุรักษ์ในอนาคต โชคดีที่เมื่อเรากลับถึงโรงแรม การได้เล่นน้ำในสระขนาดเท่ากับสระโอลิมปิกช่วยเติมเต็มทริปของวันได้เป็นอย่างดี ต่อด้วยไอศครีมที่ Governor’s Grill ซึ่งช่วยให้อินดะห์เข้านอนอย่างมีความสุข

หลังจากพบว่าเด็กๆ ชอบการไปเยี่ยมชมสัตว์ป่ามากแค่ไหน ระหว่างทริปที่ลาว เราจึงเพิ่มแผนเที่ยวเชิงอนุรักษ์เข้ามาในทริปของเราเสมอ เมื่อไม่กี่เดือนก่อน สามีของฉันต้องไปติดต่อธุรกิจที่กูชิง ส่วนฉันเองก็ต้องการพักเหลือเกิน (การวิ่งรับ-ส่งเด็กๆ ไปกลับโรงเรียน แถมยังนอนน้อย … บรรดาคุณแม่รู้ดีใช่ไหมคะ) เราจึงใช้สิทธิ์สมาชิก Accor Plus เพื่อเข้าพักในห้อง Family Room และติดตามคุณพ่อไปทำงานด้วยกันเลย

ที่ Pullman Kuching มีทุกอย่างครบครัน ห้องขนาดใหญ่ สระว่ายน้ำ และอยู่ห่างจากศูนย์อนุรักษ์ลิงอุรังอุตังที่ Semenggoh Nature Reserve เพียง 30 นาที เวลาที่โจโคประชุม ฉันก็พาเด็กๆ ไปเยี่ยมเหล่าลิงยักษ์ ลิงเหล่านี้เกือบทั้งหมดเคยได้รับบาดเจ็บ กำพร้า หรือถูกกักขัง แต่ที่นี่ พวกเขาได้ห้อยโหนอย่างอิสระในป่า การจะเห็นตัวพวกเขานั้นเป็นเรื่องไม่ง่ายเลย เราได้รับคำแนะนำให้ตื่นเช้าๆ เพื่อไปให้ทันการให้อาหารซึ่งจะเป็นเวลาที่ดีที่สุดที่จะได้พบกับพวกเขา

ประสบการณ์นี้ช่างแสนวิเศษเหลือเกิน หลังจากฟังสรุปจากผู้ดูแลเราก็ไต่ขึ้นมาที่จุดให้อาหารและรออยู่ตรงนั้น การรอเพียงสิบนาทีสำหรับเด็กๆ แล้วคงเหมือนการรอชั่วชีวิตเลยก็ว่าได้ แต่ทุกคนก็ได้รับรางวัลจากความอดทนในครั้งนี้ ลิงตัวแรกที่ห้อยโหยมาให้เห็นเป็นลำดับแรกคือตัวแม่ลิงเลย เมื่อเธอเข้ามาใกล้เราก็ได้ยินเสียง “หูววว” เพราะมีหัวเล็กๆ ของเจ้าตัวน้อยโผล่มาจากใต้แขนของเธอ ฉันรู้สึกได้เลยว่าเด็กๆ ตื่นเต้นกันแค่ไหนที่ได้เห็นลูกลิงตัวน้อยๆแล้วในวินาทีนั้นเองเสียงกิ่งไม้เสียดสีกันดังขึ้นเป็นสัญญาณบอกการมาถึงของลิงตัวผู้ขนาดใหญ่ ทุกคนเหมือนถูกสะกดให้อยู่นิ่ง แม้แต่บุดีและอินดะห์ยังเงียบสนิท (ปกติเป็นไปได้ยากมาก!) เราถอยหลังสองสามก้าวเพื่อให้เขาได้เลือกอาหารก่อนที่จะหายกลับเข้าป่าไปอย่างรวดเร็ว
ส่วนแม่ลิงนั้นยังอ้อยอิ่งไปเรื่อยๆค่อยๆสางผมให้ลูกของเธอ (ขอบอกเลยว่าลูกลิงยังมีความอดทนมากกว่าบุดีตอนอาบน้ำเสียอีก)